Η ταχεία απώλεια θαλάσσιου πάγου στην Ανταρκτική μπορεί να αποτελέσει σημείο καμπής για το παγκόσμιο κλίμα, προκαλώντας σοβαρές επιπτώσεις -όπως άνοδο της στάθμης της θάλασσας, αλλαγές στα θαλάσσια ρεύματα και απώλεια θαλάσσιας ζωής- που δεν μπορούν να αντιστραφούν, σύμφωνα με επιστημονική μελέτη που δημοσιεύτηκε την Πέμπτη στο περιοδικό Nature.
Η μελέτη επιχείρησε να περιγράψει με πρωτοφανή λεπτομέρεια τις αλληλένδετες επιπτώσεις της υπερθέρμανσης του πλανήτη στην Ανταρκτική, την παγωμένη ήπειρο στον Νότιο Πόλο.
«Υπάρχουν ολοένα και περισσότερες αποδείξεις για ταχείες, αλληλοεξαρτώμενες και μερικές φορές αυτοτροφοδοτούμενες αλλαγές στο περιβάλλον της Ανταρκτικής», ανέφεραν οι συγγραφείς.
Οι ερευνητές συγκέντρωσαν δεδομένα από παρατηρήσεις, παγοπυρήνες και αρχεία πλοίων, ώστε να καταγράψουν μακροπρόθεσμες μεταβολές στην έκταση του θαλάσσιου πάγου, δίνοντας πλαίσιο στη ραγδαία μείωση των τελευταίων ετών.
«Έχει επέλθει μια καθεστωτική αλλαγή που μείωσε την έκταση του θαλάσσιου πάγου της Ανταρκτικής πολύ κάτω από τα φυσικά επίπεδα μεταβλητότητας των τελευταίων αιώνων. Σε ορισμένες πτυχές, η απώλεια αυτή είναι πιο απότομη, μη γραμμική και ενδεχομένως μη αναστρέψιμη σε σχέση με την τήξη του θαλάσσιου πάγου στην Αρκτική», αναφέρει η μελέτη.
Οι αλλαγές αυτές έχουν αλυσιδωτές επιπτώσεις σε ολόκληρο το οικοσύστημα, που σε κάποιες περιπτώσεις ενισχύουν η μία την άλλη, εξήγησε η επικεφαλής συγγραφέας, Νερίλι Έιμπραμ.
Ένα μικρότερο στρώμα πάγου αντανακλά λιγότερη ηλιακή ακτινοβολία, με αποτέλεσμα ο πλανήτης να απορροφά περισσότερη θερμότητα, γεγονός που πιθανότατα θα επιταχύνει και την αποδυνάμωση της Ανταρκτικής Ανακυκλοφορίας, του θαλάσσιου ρεύματος που κατανέμει θερμότητα και θρεπτικά στοιχεία και ρυθμίζει το κλίμα.
Η απώλεια πάγου πλήττει ολοένα και περισσότερο την άγρια ζωή, όπως τους αυτοκρατορικούς πιγκουίνους που αναπαράγονται στον πάγο και το κριλ που ζει από κάτω του. Παράλληλα, η θέρμανση των επιφανειακών υδάτων θα μειώσει περαιτέρω τους πληθυσμούς φυτοπλαγκτού, οι οποίοι απορροφούν τεράστιες ποσότητες διοξειδίου του άνθρακα από την ατμόσφαιρα.
«Ο θαλάσσιος πάγος της Ανταρκτικής μπορεί να αποτελεί ένα από τα σημεία καμπής του γήινου συστήματος», δήλωσε η Έιμπραμ, πρώην καθηγήτρια στο Αυστραλιανό Εθνικό Πανεπιστήμιο (ANU) και νυν επικεφαλής επιστήμονας στην Αυστραλιανή Ανταρκτική Διεύθυνση.
Η μείωση των παγκόσμιων εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα θα μπορούσε να περιορίσει τον κίνδυνο μεγάλων αλλαγών στην Ανταρκτική, χωρίς όμως να εγγυάται ότι θα τις αποτρέψει, σημειώνει η μελέτη.
«Μόλις αρχίσουμε να χάνουμε τον θαλάσσιο πάγο της Ανταρκτικής, ξεκινά μια αυτοτροφοδοτούμενη διαδικασία», τόνισε η Έιμπραμ. «Ακόμη κι αν σταθεροποιήσουμε το κλίμα, είμαστε καταδικασμένοι να συνεχίσουμε να χάνουμε θαλάσσιο πάγο στην Ανταρκτική για πολλούς αιώνες στο μέλλον».
Διαβάστε ακόμη
